Week 2 in Chili
Door: Anne
Blijf op de hoogte en volg Anne
26 Augustus 2014 | Chili, Rancagua
Lieve allemaal,
Hier weer een verslag van mijn afgelopen week. Ik vind het leuk om te horen dat zoveel mensen het leuk vinden om mijn blog te lezen. Ook vragen veel mensen mij het adres waar ik woon, dit is ; Gamero 050, 2820000, Rancagua, Chile.
Laat ik maar meteen bij het hoogte punt van mijn week beginnen (nouja, ‘hoogtepunt’ , dit heeft het meeste indruk op mij gemaakt). Eergisteren (zaterdag) heb ik mijn eerste aardbeving meegemaakt. Het was er een van 6.4 op de schaal van richter. Ik was rond 19.00 Chileense tijd een film aan het kijken met Mane en een vriend van school totdat letterlijke het hele huis stond te schudden. Eerst had ik het nog niet echt door omdat je eerst eigenlijk alleen de grond en de ramen hoort klapperen. Vervolgens zag ik de tv waarnaar ik keek bewegen en niet alleen de tv, maar ook de kasten, tafels en lampen. Ik raakte best wel in paniek omdat ik niet echt wist wat te doen. Gelukkig kwam de familie al snel te hulp omdat ze er al vanuit zouden gaan dat ik mijn eerste aardbeving eng zou vinden.
Verder ben ik van maandag tot donderdag naar school gegaan waar ik elke dag weer heel erg tegenop keek. Ik heb het niet echt naar mijn zin op school en voel me daar (nogsteeds) niet echt thuis. Het is heel lastig omdat het toch wel lange dagen zijn (van 8 tot half 3 of van 8 tot 5 uur). Woensdag avond had ik met een vriend van Jose gepraat die bij mij in de klas zit en die vertelde me dat de mensen in mijn klas heel erg graag met mij om willen gaan maar ze bang zijn om Engels te praten. Iedereen verwacht hier dat ik perfect Engels spreek. Toen ik duidelijk had gezegd dat het mij niet uitmaakt wanneer mensen fouten in Engels maken heeft hij dat tegen mijn klasgenoten verteld. De volgende dag werd ik meer betrokken bij mijn klas en heb ik een leuke(re) dag op school gehad.
Afgelopen vrijdag hoefde ik niet naar school. Niet omdat het geen schooldag was (wat het wel was), maar omdat ik gewoon niet hoefde. Natuurlijk ga ik dan ook niet de moeite nemen om te vertellen dat ik graag wel naar school wil haha. Ik en Mane hebben vrijdag niet zoveel gedaan overdag. We zijn naar de kapper geweest, boodschappen gedaan en alles voorbereid. Alles voorbereid voor de avond omdat we wat vrienden hadden uitgenodigd. Toen alles klaar was voor de komst van iedereen kwam eerst het vriendje van Mane en een vriend van Jose. We hebben een film gekeken tot dat de bel ging. Aan de deur stond Philipe, een vriend. Hij kwam ons vertellen dat een andere vriend, Andreas, was aangereden. Vervolgens ging de helft van de mensen die we hadden uitgenodigd naar het ziekenhuis om te kijken hoe het met Andreas ging. Uitgezonderd op het ongeluk heb ik een erg leuke avond/nacht gehad. Een paar van onze vrienden bleven slapen en heb het die avond erg naar mijn zin gehad.
In het weekend stond in de planning om te gaan paardrijden in de bergen, iets waar ik heel erg naar uit had gekeken. Helaas moesten we het uitstellen ivm het slechte weer en super veel regen. Op zaterdag kwam in de middag de familie eten en zo hebben we toch nog een beetje een leuke dag gehad ondanks ik heel erg baalde van het paardrijden. Zondags zijn we na de lunch naar Santiago geweest en lekker met het gezin gewinkeld.
Het is nu maandag avond, de schoolweek is net weer begonnen. Iets waar ik wederom weer heel erg tegen op keek. Ik ben die saaie, stomme schooldag gelukkig al vergeten omdat ik net terug kom van een van de mooiste plekjes van Chili; de bergen. We zijn na school de bergen in gereden en hebben daar een paar uur rond gereden wat heel mooi is om te zien. Op een paar plekken hebben we stil gestaan met de auto om foto’s te nemen maar vooral het rijden en alles bekijken is heel mooi.
Ik heb nu in al mijn bloggen eigenlijk alleen verteld over wat ik heb gedaan, maar niet echt over de verschillen met Nederland. Het is hier bijvoorbeeld best wel heel gevaarlijk op straat. Ik mag hier niet alleen de deur uit en het liefst ook niet met 2 meisjes. Wanneer je hier op straat bent kun je het beste geen sieraden dragen en het beste is om je telefoon en geld in een binnenzak van je jas te dragen in plaats van in je tas. Om alle huizen staan hier grote hekken met prikkeldraad en honden die blaffen.
Verder is het hier heel normaal om een huismeisje in huis te hebben. Eerlijk gezegd hoef ik hier in huis bijna niets te doen. s’Ochtends word mijn bed opgemaakt en mijn badkamer en slaapkamer schoongemaakt. Wanneer ik thuis kom in de middag is de tafel gedekt en komt het huismeisje 2 gangen eten brengen (lunch is hier een groot maal, te vergelijken met ons avond eten). En als ik wat te drinken wilt staat zij in de keuken om het mij in te doen. Wanneer ik vieze was heb doe ik het in een mand en een paar dagen later licht het schoon in mijn kast en de honden worden 3 keer per dag door haar uitgelaten. Iets wat ik in Nederland helemaal niet gewend ben.
Ook omdat opa last heeft van zijn heupen en dement aan het worden is, is er 24 uur per dag een zuster in het huis van ‘als’ er misschien iets gebeurt.
En speciaal voor ome Richard ; mi abuelo siempre dice : en el mundo hay mucha gente buena .
En ome paul ; Ze hebben hier wel Franse frietjes en thuis eten we vooral heel veel vlees en groente. De verschillen van hier en thuis is dat het eten of heeeel erg zout is of heeeel erg zoet. Alles is hier bijvoorbeeld erg gesuikerd en wanneer de salade of vleesschotel op tafel komt is het eerste wat ze doen het zout en de olie pakken en daarvan een berg eroverheen gieten. Verder is hier alle kip aan bot en word er vooral veel varkensvlees gegeten !
Veel liefs uit het warm-wordende Chili !
Hier weer een verslag van mijn afgelopen week. Ik vind het leuk om te horen dat zoveel mensen het leuk vinden om mijn blog te lezen. Ook vragen veel mensen mij het adres waar ik woon, dit is ; Gamero 050, 2820000, Rancagua, Chile.
Laat ik maar meteen bij het hoogte punt van mijn week beginnen (nouja, ‘hoogtepunt’ , dit heeft het meeste indruk op mij gemaakt). Eergisteren (zaterdag) heb ik mijn eerste aardbeving meegemaakt. Het was er een van 6.4 op de schaal van richter. Ik was rond 19.00 Chileense tijd een film aan het kijken met Mane en een vriend van school totdat letterlijke het hele huis stond te schudden. Eerst had ik het nog niet echt door omdat je eerst eigenlijk alleen de grond en de ramen hoort klapperen. Vervolgens zag ik de tv waarnaar ik keek bewegen en niet alleen de tv, maar ook de kasten, tafels en lampen. Ik raakte best wel in paniek omdat ik niet echt wist wat te doen. Gelukkig kwam de familie al snel te hulp omdat ze er al vanuit zouden gaan dat ik mijn eerste aardbeving eng zou vinden.
Verder ben ik van maandag tot donderdag naar school gegaan waar ik elke dag weer heel erg tegenop keek. Ik heb het niet echt naar mijn zin op school en voel me daar (nogsteeds) niet echt thuis. Het is heel lastig omdat het toch wel lange dagen zijn (van 8 tot half 3 of van 8 tot 5 uur). Woensdag avond had ik met een vriend van Jose gepraat die bij mij in de klas zit en die vertelde me dat de mensen in mijn klas heel erg graag met mij om willen gaan maar ze bang zijn om Engels te praten. Iedereen verwacht hier dat ik perfect Engels spreek. Toen ik duidelijk had gezegd dat het mij niet uitmaakt wanneer mensen fouten in Engels maken heeft hij dat tegen mijn klasgenoten verteld. De volgende dag werd ik meer betrokken bij mijn klas en heb ik een leuke(re) dag op school gehad.
Afgelopen vrijdag hoefde ik niet naar school. Niet omdat het geen schooldag was (wat het wel was), maar omdat ik gewoon niet hoefde. Natuurlijk ga ik dan ook niet de moeite nemen om te vertellen dat ik graag wel naar school wil haha. Ik en Mane hebben vrijdag niet zoveel gedaan overdag. We zijn naar de kapper geweest, boodschappen gedaan en alles voorbereid. Alles voorbereid voor de avond omdat we wat vrienden hadden uitgenodigd. Toen alles klaar was voor de komst van iedereen kwam eerst het vriendje van Mane en een vriend van Jose. We hebben een film gekeken tot dat de bel ging. Aan de deur stond Philipe, een vriend. Hij kwam ons vertellen dat een andere vriend, Andreas, was aangereden. Vervolgens ging de helft van de mensen die we hadden uitgenodigd naar het ziekenhuis om te kijken hoe het met Andreas ging. Uitgezonderd op het ongeluk heb ik een erg leuke avond/nacht gehad. Een paar van onze vrienden bleven slapen en heb het die avond erg naar mijn zin gehad.
In het weekend stond in de planning om te gaan paardrijden in de bergen, iets waar ik heel erg naar uit had gekeken. Helaas moesten we het uitstellen ivm het slechte weer en super veel regen. Op zaterdag kwam in de middag de familie eten en zo hebben we toch nog een beetje een leuke dag gehad ondanks ik heel erg baalde van het paardrijden. Zondags zijn we na de lunch naar Santiago geweest en lekker met het gezin gewinkeld.
Het is nu maandag avond, de schoolweek is net weer begonnen. Iets waar ik wederom weer heel erg tegen op keek. Ik ben die saaie, stomme schooldag gelukkig al vergeten omdat ik net terug kom van een van de mooiste plekjes van Chili; de bergen. We zijn na school de bergen in gereden en hebben daar een paar uur rond gereden wat heel mooi is om te zien. Op een paar plekken hebben we stil gestaan met de auto om foto’s te nemen maar vooral het rijden en alles bekijken is heel mooi.
Ik heb nu in al mijn bloggen eigenlijk alleen verteld over wat ik heb gedaan, maar niet echt over de verschillen met Nederland. Het is hier bijvoorbeeld best wel heel gevaarlijk op straat. Ik mag hier niet alleen de deur uit en het liefst ook niet met 2 meisjes. Wanneer je hier op straat bent kun je het beste geen sieraden dragen en het beste is om je telefoon en geld in een binnenzak van je jas te dragen in plaats van in je tas. Om alle huizen staan hier grote hekken met prikkeldraad en honden die blaffen.
Verder is het hier heel normaal om een huismeisje in huis te hebben. Eerlijk gezegd hoef ik hier in huis bijna niets te doen. s’Ochtends word mijn bed opgemaakt en mijn badkamer en slaapkamer schoongemaakt. Wanneer ik thuis kom in de middag is de tafel gedekt en komt het huismeisje 2 gangen eten brengen (lunch is hier een groot maal, te vergelijken met ons avond eten). En als ik wat te drinken wilt staat zij in de keuken om het mij in te doen. Wanneer ik vieze was heb doe ik het in een mand en een paar dagen later licht het schoon in mijn kast en de honden worden 3 keer per dag door haar uitgelaten. Iets wat ik in Nederland helemaal niet gewend ben.
Ook omdat opa last heeft van zijn heupen en dement aan het worden is, is er 24 uur per dag een zuster in het huis van ‘als’ er misschien iets gebeurt.
En speciaal voor ome Richard ; mi abuelo siempre dice : en el mundo hay mucha gente buena .
En ome paul ; Ze hebben hier wel Franse frietjes en thuis eten we vooral heel veel vlees en groente. De verschillen van hier en thuis is dat het eten of heeeel erg zout is of heeeel erg zoet. Alles is hier bijvoorbeeld erg gesuikerd en wanneer de salade of vleesschotel op tafel komt is het eerste wat ze doen het zout en de olie pakken en daarvan een berg eroverheen gieten. Verder is hier alle kip aan bot en word er vooral veel varkensvlees gegeten !
Veel liefs uit het warm-wordende Chili !
-
26 Augustus 2014 - 06:31
Paul Van Remmen:
Lief, je hebt er weer een prachtig verhaal van gemaakt. Slim om je adres te mailen, ga je waarschijnlijk allerlei onverwachte pakjes of briefjes krijgen. Wanneer was je ook alweer jarig ? Ha ha. Dz schat. Tot face time -
26 Augustus 2014 - 11:02
Esther:
Hehe
Zo dat zou schikken zijn van die aardbeving?
maar is alles goed gekomen met die vriend van het ongeluk?
Ik hoop voor je dat je snel , met zin naar school ga
Veel liefs
Esther -
27 Augustus 2014 - 17:27
Helene:
Wat een schrik, zo'n aardbeving en best wel een heftige te zien aan de schaal. Blijkbaar komt het daar vake voor, want zoals je het schrijft bleef verder iedereen heel rustig.
Je beschrijft hoe ze leven. Is dat vrij algemeen op jouw school of zijn deze mensen toevallig heel rijk?
Heb je iets gemerkt dat het niet veilig is op straat, dat je zo op je spullen moet letten en dat je neit met 2 meiden op pad mag?
Leuk om te lezen al die verschillen en je ervaringen. Met school gaat het ook vast goed komen. -
28 Augustus 2014 - 10:46
Marijn:
Mooi verhaal weer, Anne.
Jammer dat je het op school nog niet naar je zin hebt. Op het moment dat je klasgenoten de moed hebben gevonden om wel meer met je te praten, komt dat helemaal goed. Zo'n grote blonde chick kennen ze gewoon niet.
Y es verdad, en el mundo hay mucha gente buena entonces tambien en Chili como tu ahora.
Un besito. -
29 Augustus 2014 - 12:53
Carla:
Hee Anne,
Wel bijzonder dat de familie zo weinig aandacht besteed aan de aardbeving maar de veiligheid in de stad belangrijk vindt. In Nederland zou het juist andersom zijn. Maar ja , wij hebben dan ook geen aardbevingen. ( behalve in Groningen). Dit geeft wel een beetje aan dat je als blonde buitenlandse extra moet opletten. Wel HEERLIJK dat er een "huismeisje " is, zouden we hier ook mogen hebben, zou Nicolien zeggen. We zijn benieuwd naar je volgende bericht, en ja, hoe is het met Andreas?
Liefs Carla -
29 Augustus 2014 - 16:50
Carla:
P.S. Het filmpje van de ijsdouche zager wel heel koud uit, stoer hoor !! -
30 Augustus 2014 - 08:29
Jose Steer:
Dag Anne,
Ik ben de zus van JanPaul en Michel en kreeg de link van je vader. Vandaar dat ik ook meelees! Erg leuk om jouw verhalen te lezen. Ben net van alles op gaan zoeken! Weet nu meer over het klimaat en dat de afstand santiago naar jou 55 min is en 86 km haha! Is er veel verkeer op die route? En wonen er veel mensen in Rancagua?
Wat is de instructie bij een aardbeving?
Een fijne week weer Anne! En ja ik kan me voorstellen dat het wennen is op school met die bangerikjes die (nog) geen Engels durven spreken!!
Hartelijke groeten, Jose -
31 Augustus 2014 - 19:10
Richard Van Remmen:
lieve Anne:
dus veel energie stoppen in het uitleggen dat jouw engels ook niet perfect is, en dat het kind of fun is te proberen elkaar te begrijpen terwijl je elkaars taal niet heel erg goed spreekt. Gebaren, gezichtsuitdrukkingen,
losse woordjes ipv vloeiende volzinnen: dat werkt veel beter als ze zouden denken.
En: alllerlei manieren zoeken om toch 24/24 met spaans bezig te zijn.
Hasta la vista (wat betekent dat eigenlijk?)
liefs, richard
-
31 Augustus 2014 - 20:40
Marjolijn Van Remmen:
lieve anne, ik ben een huismeisje en ookl een huismusje; jij hebt al meer meegemaakt en ervaren dan ik in mijn hele leven! ik vind het iedere keer weer leuk om te lezen wat je allemaal meemaakt. zo te lezen ben je gelukkig in een lieve familie terechtgekomen. tot de volgende keer! succes!
liefs, tante lijn.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
